O participativnoj arhitekturi

Osam De Carlovih tekstova na temu participacije u arhitekturi po izboru urednika Alberta Franchinija i Luke Skansija

Giancarlo De Carlo bio je jedan od prvih svjetskih arhitekata koji su teoretizirali i eksperimentirali na temi participacije u arhitekturi. Rođen 1919. godine, odgovoran je za paradigmatske projekte na temi kolektivnog života kao što su kampus Sveučilišta u Urbinu i stambeni kompleks Matteotti, izgrađen za radnike željezare u Terniju.

Za De Carla arhitektura je „proces“ koji se bazira na participaciji – sudjelovanju svih aktera u projektu. On prožima arhitektonski dizajn sa životom i potrebama svojih budućih korisnika, pokušavajući nadvladati koncept arhitekture kao jednog individualnog kreativnog akta. Sa svojom serijom članaka i publikacija postavlja u krizu načela "onečišćenja, autonomije, samodostatnosti" koji su opteretili modernu arhitekturu čineći je neshvatljivom za svoju publiku: za De Carla arhitektura postaje "realna utopija", konstruirajuća platforma zajednice.